sensin anne kızlık soyadı

bikaç güvenlik sorusu sorup soramayacağını sordu tuğçe hanım. sorunuz dedim. annemin kızlık soyadıyla başladı. baltayı taşa çarptın güzelim. sen benim anneme kız diyemezsin. kız dediğine göre yetişkin olmamış kız çocuğu demek istiyordu. o zaman o zamandı dostlar. yani dedemin, ta nerelerden bulduğu suyu, az sonra bir sırığın iki ucuna bağlayacağı kovalara doldurarak taşıyıp getirdiği bahçesinde yetiştirdiği ve her biri yarım kilo gelen armutların, tıpkı küçük teyzemlerin salonunda duran tablodaki gibi dizili olduğu ağaçları itinayla beslediği zamanlardı. ve annem de o tabloyu yine aynı itinayla bozardı. çünkü henüz bi kız çocuğuydu, yemeli ki büyümeli. ve o anki soyadını sordu tuğçe hanım. soyadı, annemin umrunda değildi. çünkü o sırada az önce dalından kopardığı armutları necati amca ve reyhan teyze’yle bölüşerek mideye indirmeye bakıyordu. reyhan teyze tamam ama necati amca’nın kızlık soyadını bilmiyordum, hemen konuyu bildiğim yere getirdim. “siz de bi kadınsınız bayan” dedim, hiç sizin gibi hamfendi bi kadına böylesine çirkin, böylesine aşağılayıcı ve böylesine cinsiyetçi sorular sormak yakışıyor mu? benim annem de tüm hemcinsleri gibi doğası gereği küçükken kız çocuğuydu, yetişkin olduğunda ise kadın olmuştu. yetişkin eril insanlara “erkek” deniliyor ve fekat benim yetişkin ve dişil anneme neden “kız” deniliyor tuğçe hanım? hala ikinci ve üçüncü harfleri söylememiştim, tansiyonu yüksek tutmaya çalışıyordum. tuğçe hanım’ın ise içinden bile küfretmeyecek kadar umursamaz olduğuna emindim. ve necati amca’nın, sanki varoluşunu, erkek adamın erkek oğlu olacağı iddiasına borçlu olan sümsük oğlu onur şu anda gerekli bikaç güvenlik adımından geçmek yerine günün son solitaire’ini oynarken ben hala annemin kızı olduğumu ispatlamaya çalışıyordum. bu sorular tuğçe hanım’ın önündeki ekranda yazılı olduğu için sormak zorundaymış. ve fekat ben size kazlık soyadınızı soruyor muyum tuğçe hanım? haklısın tuğçeciğim hanım, görev icabı. sorun. ama soyadı evlilikle değiştiğine göre belki de annemin evlenmeden önceki soyadını öğrenmek daha doğru olabilir mi diye düşün. ki o evlilikle soyadı değişmeden az önce anneannem sebziye, nişan çikolatalarının likörlü olmasını istediği halde babaannem şaziye bunu pek uygun bulmadığı için likörsüz alınan çikolataların iki aile arasında gerilim yaratmasını müteakiben, babamın anneme hediye ettiği o madalyon gibi altın kolyenin bir anda kaybolması, annemin tuğçe hanımın öğrenmek istediği o soyadıyla yaptığı son haşarılık ve yahut da likörün intikamı olarak düşünüldü. o madalyon ne oldu bilmiyoruz ama o sırada ikinci ve üçüncü harflerini açıkladığım soyadının, habeşistan’da beş harften müteşekkil bir şehir olduğunu söylesem acaba tuğçe hanım google maps’ten ya da wikipedia’dan habeşistan’a bakar mıydı? galiba onu benim gibi obsesifler yapardı. tuğçe hanım ne yapabilirdi? bu sözlerimi kişisel algılamayarak, müşteri memnuniyeti kapsamında rapor edebilirdi. bence etmedi.



keşki tuğçe hanım'a kızken, annemin bir soyadı alamayacak kadar fakir olduğu gerçeğini söyleseydim. fotoğrafta babam o muhteşem soyadını vermeden önce annemi gerekli birkaç güvenlik adımından geçiriyor.

döner miyiz yine eski günlere?

bikaç sene önceydi, bişeye kızmamıştım, küsmemiştim. biraz soğumuştum. önce gitmemek için bahaneler uydurdum. gitmedikçe daha da soğudum. sonra adını bile duymak istemedim. kimse sorsun istemedim. sorduklarında cevap vermedim. şaşaalı geçmişimin heyecan yaratan bi parçası olarak öylece kalsın istedim. bazen onunla ilgili bişeyler buluyordum evde, kitaplıkta, sehpanın üstünde, eski gazetelerin ya da faturaların arasında; hoşuma gitmiyordu. sonra bi gün bi kağıt geldi. normalde kağıtları severim ama bunu sevmedim. devletten geliyordu. işin resmileşmesi gerekiyormuş. koskoca devlet, oturup bana “artık bitti” yazmış. o an biraz sıkıntı bastı ama sonra alıştım. sanki hayatımda hiç olmamış gibiydi.
sonra tam unuttuğum sıra telefonlar gelmeye başladı, “af dile, geri dön” diye. af dilemeyi zaaf sayanlardan olmadım ama ben “ben af dilemem, affederim” dedim. tuhaf kaçtı. “affederim ama unutmam” dedim. külliyen yalan; iki sene sonunda bildiğim herr şeyi unutmuştum. sonra master tezi ne işime yarar diye düşündüm. ha bu arada tezden bahsediyordum, bişeyden bahsederken aslında bişeyi ima etmek gibi ucuz, böylesine dandik, böylesine sefil bi numaraya başvurmak istemezdim ama kendiliğinden gelişti. neyse. af çıkartmışlar. üniversitelerin müşteri toplamak için düzenli olarak uyguladığı bi taktik. peki bu para tuzağına kapıldım mı? elbette. çünkü nedenlerim vardı. işte master yapmak için 5 güzel neden :
- cv’de şık durur.
- sayesinde işten kaytarılır.
- bitirince maestro olunabilir.
- kardeşimiz yanınızdayken bakkala gitmemek için akademik bir gerekçemiz olur.
- toplu taşıma pasoyla daha güzeldir.

hormon tedavisi

bir türlü öğrenemeyecekler. böyle gazetecilik olur mu? hani hormonlu marilyn monroe fotoğrafları?

kıran kıyasıya bamya yarışması

aday zengini yarışma: altın bamya

yaşasın halkların sevgililer günü

sevgililer günü yazısı yazacak en son insanı ilk insan yaptınız sevgili florayn. doğumgünüm kapsamında yazmış olduğunuz destanın altında kalmamak için yersiz ricanızı kabul ettim ama her büyük yazarın yaşadığı o feci sorunla karşı karşıyayım. nasıl başlasam? sanırım şöyle başlamalıyım: her köşe bucağın gübre-saman-kan-koyun eti koktuğu kurban bayramını bile sevgililer gününden daha çok seviyorum. kutlama etkinliği düzenlesen bir dert, düzenlemesen ayrı bir karın ağrısı. neyi kutladığımızı tam olarak idrak edemiyorum itiraf etmem gerekirse ki pek fazla itirafta bulunmam. ne güzel sevgilileriz, iyiki sevgiliyiz, yaşasın sevgililer mi demeye çalışıyoruz? şampiyon mu oluyoruz noluyor yahu? fakat hayatın her alanına sinsice sızan mahalle baskısı yüzünden kutlama yapmadığımız zaman da kendimizi böyle yalnız, terkedilmiş, yetim, öksüz, gariban, çirkin, şişman, budala hissediyoruz galiba. ama tüm bunları bir kenara bırakmalıyız bence. çünkü daha meşum bir durumla karşı karşıyayız canımın içi florayn. çoğunluğunu erkeklerin oluşturduğu bir grup tarafından atılan "bunlar kapitalizmin biz para harcayalım diye uydurduğu günlerdir. bu oyuna gelmeyelim. hain kapitalizm.emperyalistler, işbirlikçiler..." sloganı ile yürütülen kampanyanın farkındasın değil mi? peki sorarım sana florayn bu hain ve vahşi kapitalizmle mücadele etmek neden sadece sevgililer gününde ya da anneler gününde akıllarına gelir? yılın geri kalan günlerinde kapitalizmin biz para harcayalım diye kurduğu tuzaklara düşmemekte miyiz yoksa? ihtiyacımız olmadığı halde üzerinde bruce lee resmi var diye beğendiğimiz bir tişörtü katiyen almıyor muyuz? kalkan gibi bir küpenin cazibesine hiç kapılmıyor muyuz? arjantin milli takımı forması renklerine sahip dandik bir sweatshirte melül melül bakmıyor muyuz? yoksa yoksa yılın geri kalan günlerinde komünizm hüküm sürüyor da bana mı haber vermediniz? niye herşeyden en son benim haberim oluyor?
sevgili florayn sipariş üzerine yazdığım bu makakeleyi sanırım şöyle bitirmeliyim: günler çuvala mı girdi ayol. kurban bayramı gelse de koyun kessek. ya da önümüz sevgililer günü, acaba kurban bayramına nazire olsun diye sevgili mi kessek? o zaman kapitalizmi akıttığı kanda boğmuş bile sayılabiliriz.

sen gamlı baykuş, bense hasan

bunları sen ölünce anlatacaktım. ama ya ölmezsen? herkes ölecek diye bi önerme var. önermişler ama ya kabul edilmezse? hem sen herkes misin ki?
o yüzden seçkin bir davetli topluluğunun önünde, elimdeki kadehe çatalla çın çın çın yaparak başlatacağım konuşmadan feragat ediyorum. ve bu da işime gelir çünkü nasıl başlayacağımı bilsem de nasıl bitireceğimi bilmiyorum. hiç bir şeyin nasıl bittiğini bilmediğim için hiç bir şeyi bitirmiyorum zaten. yarım bırakıyorum. ama o zaman da af çıkartıyorlar. baştan başlamam gerekiyor. yarısı şimdi yarısı iş bitince var ya, iş bitince almam gereken o yarıyı da tahsil edemiyorum. kendi kendine yüzde elli indirim yapmak gibi. çok ucuza gidiyorum.
Hayallerimde defalarca gerçekleştirdiğim o konuşmada hakkındaki esrarı şıpın işi açıklayacaktım. sen neden hep bi gamlı baykuş, hep bi çabuk çıkmadığı için iyi sayılan sıkı can’sın? Sen bile bilmezsin Sıkı Can. Hep sandın ki sebebi Tutunamayanlar, sandın ki Ahmet Hamdi, sandın ki Kara Kitap... olur mu hiç beş kulak?
milyorlarca isim arasından sana layık gördüklerine bak. insan kendi evladına böyle kederli bi isim koyar mı hiç, tabi efkarlanırsın. karnını tuta tuta gülen ve gülmekten gözleri çipilleşen tombalak ö’ye rağmen hala kederli. oysa ben öyle miyim? ö bende de var ama taşımasını biliyorum. sen de öğrenebilirsin.
ve galiba kardeşini senden daha çok seviyorlar. (şimdi bu konuşmayı öldükten sonra yapmak istememe hak veriyorsundur umarım) ne kadar bilimsel ve nötr bir adı var, bana hep orta 2’yi çağrıştırıyor. sense ergenliği, 30 yaş bunalımını, küçük burjuva bi Pazartesi sendromunu, Salı ve diğer günler sendromunu ve daha nicelerini çağrıştırıyorsun. ama sorun değil, seni böyle seviyorum. öyle böyle değil. şöyle böyle seviyorum.
ve annenlere geri dönersek, seni bir 29 şubat günü doğurmalarına ne demeli? kazara falan demesinler, belli ki herşey planlı. yani sana her sene güzel hediyeler alalım ve koltuğun arkasından çıkıp süpppriiieeez diye bağıralım ve seni eğleyelim istemediler, bunu en aza indirmek için de 29 şubat’ı seçtiler.
evet, suçlu oluyor anne ve baba.
neyse ki 29 şubatlar için biz hayranlarının bulduğu formül işe yaradı. 29’dan önceki her sayı 28’dir o halde 28’den sonraki her sayı da 29 olmalıdır.
29’a az kaldığına göre hazırlan. Gerçekçi duracak şaşkınlık sevinç ifadelerine çalış. En az bir çerçeve, iki mug hediye edeceklerine eminim.
Neyse ben şimdi gidip senin için dünyanın ennn güzel hediyesini düşüneyim biraz. Doğumgünlerinin sevdiğim kısmı da bu: düşünmek. Bizim için de bir fırsat oluyor işte.